περί του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών

Πρός «ἐκσυγχρονιστές» καί «προοδευτικούς», πού ἀντιδροῦν δημόσια στήν προοπτική τόνωσης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στή ΜέσηἘκπαίδευση:

1.           Τά ἀρχαῖα ἑλληνικά δέν εἶναι ἐθνική πολυτέλεια, εἶναι βασική ἐκπαιδευτική ἀνάγκη.

2.           Δέν εἶναι ἰδεολόγημα ἡ αὐταπόδεικτη διαπίστωση ὅτι τά νέα ἑλληνικά εἶναι σέ σχέση μέ τά ἀρχαῖα ἑλληνικά ἡ ἴδια γλῶσσα σέ ἄλλη φάση ἐξέλιξης (λεξιλόγιο, δομή, μορφή, φωνητική).

3.           Δέν ἀποτελεῖ αὐθαίρετο συμπέρασμα ὅτι μειώθηκε ἡ γλωσσική ἐπάρκεια τῶν Ἑλλήνων, ἀφότου περιορίστηκε ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀπό τό πρωτότυπο στή Μέση Ἐκπαίδευση (κυρίως σέ σχέση μέ τήν ἐτυμολογία καί τήν πολυτονική γραφή).

4.           Ὄχι, δέν ἔχει γίνει καμμία ἔρευνα, πού νά ἀποδεικνύει τό παραπάνω, ἀλλά μήπως ἔγινε ποτέ καμμία ἔρευνα ὅτι ἡ γεροντική ἄνοια πλήττει γέροντες καί ὄχι παιδιά; Ἤ ὅτι ὁ ἥλιος φωτίζει καί δέν σκοτίζει καί ὅτι θερμαίνει καί δέν ψυχραίνει;

5.           Συνακόλουθα, δέν συνιστᾶ ἰδεολόγημα ἡ συνέχεια τοῦ λαοῦ καί τοῦγένους, δέν πέφτουμε στήν παγίδα τῶν idola tribus («εἰδώλων τῆς φυλῆς» τοῦ Francis Bacon), ἀλλά ἐδῶ πρόκειται γιά τόν ἴδιο λαό καί τό ἴδιο γένος σέ ἄλλη ἐποχή, τουλάχιστον στήν ἱστορία, τήν γλῶσσα καί τόν πολιτισμό.

6.           Χρειάζεται βελτίωση στή μέθοδο διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν καί τόνωση μέ βάση τό ἴδιο τό ἀρχαῖο κείμενο, ὄχι κατάργηση ἤ ἀντικατάστασή του ἀπό μετάφραση.

7.           Δέν πρόκειται γιά «φαινόμενα πισογυρίσματων τῆς ἀντίδρασης (!) »,ἀλλά γιά πρόοδο. «Πρός τά ἐμπρός μέ τούς ἀρχαίους!»

(Richard Weitzecker, Νομπελίστας φυσικός, ἀδελφός τοῦ τ. Προέδρου τῆς Γερμανίας, Carl – Friedrich Weitzecker).