Ιεροποιημένη λογική εκβιαστών

Ήταν γραφτό μας να το δούμε κι αυτό: «Αριστερή» συνηγορία, με θεωρητική επιχειρηματολογία, να δικαιώνει (ναι!) τον βασανισμό ανθρώπου από άνθρωπο.

Η «λογική» της συνηγορίας θεμελιώνεται στο δόγμα της ιερότητας της απεργίας: Οποιουδήποτε αιτήματος απεργία, οποιασδήποτε συντεχνίας οσοδήποτε προνομιούχου, είναι a priori δικαιωμένη στο πλαίσιο της «ανταγωνιστικής κοινωνίας». Ο απεριόριστα εκβιαστικός χαρακτήρας της απεργίας, το κοινωνικό της κόστος είναι αυτονόητος «μοχλός πίεσης», που αυξάνει τη «διαπραγματευτική ισχύ» των απεργών. Έστω και αν κοινωνικό κόστος σημαίνει: μεγιστοποίηση του αριθμού των πολιτών που, όμηροι της βίας και αυθαιρεσίας των απεργών, θα ταλαιπωρηθούν εξουθενωτικά, θα πληγούν οικονομικά, κάποιοι θα βασανιστούν στην κυριολεξία, σωματικά και ψυχικά, κάποιοι θα κινδυνεύσουν σε περίπτωση απρόβλεπτου προβλήματος υγείας.

Κάθε διαφορετική λογική που βλέπει στην εκβιαστική απεργία παράχρηση κοινωνικού λειτουργήματος, στιγματίζεται σαν «υποκριτική ρητορεία περί κοινωνικού συμφέροντος». Στιγματίζεται σαν λογική που «αδυνατεί να κατανοήσει την κοινωνική δυναμική των απεργιακών συμβάντων», βασίζεται σε «αβάσιμες προκαταλήψεις», «ισοπεδωτικές κοινοτοπίες». Να θέτει ο κοινωνικός λειτουργός σε ομηρεία το κοινωνικό σώμα προκειμένου το δημόσιο Ταμείο (χρήματα του φορολογημένου μόχθου των ομήρων) να καταβάλει τα λύτρα που απαιτεί ο εκβιαστής απεργός, θεωρείται απολύτως φυσικό και νόμιμο για την «αριστερή» λογική των «κοινωνικών συγκρούσεων».

Το όριο του επιτρεπτού στις «κοινωνικές συγκρούσεις» είναι «δυναμική, όχι στατική έννοια». Τόσο δυναμική, που μοιάζει ότι θα δικαιολογούσε και μια «αριστερή» συνηγορία για τους δημίους του ΕΑΤ-ΕΣΑ των χρόνων της δικτατορίας: Εκεί ο «μοχλός» της βίας και το κριτήριο της αποτελεσματικότητας ενίσχυαν επίσης μια συντεχνία, όχι τη «διαπραγματευτική ισχύ» της, αλλά τη «συγκρουσιακή δυναμική» του αγώνα της να βάλει στον γύψο (σε συνεπή ομηρεία) το κοινωνικό σώμα για το καλό του – με αξιώσεις προστασίας των λαϊκών συμφερόντων συνολικά, όχι μόνο κάποιου συνδικαλισμένου κλάδου.

Λογική του Λένιν – «δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά». Αν όντως «αποστολή των συνδικαλιστών είναι να υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι να μεριμνούν για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους» σε τι διαφέρει η λογική της «αποστολής» τους από τη λογική τυραννικών δικτατόρων με διαφορετική απλώς αυτεπίγνωση «αποστολής»; Το Σύνταγμα το περιφρονούν και οι δύο με την ίδια θρασύτητα, βλάπτουν τη δημοκρατία και οι δύο το ίδιο.

Επωδός: Λείπει ένα, πραγματικά αναθεωρητικό του ολοκληρωτισμού, αριστερό κόμμα. Να υπερασπίζεται κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, να αντιμάχεται την εκμετάλλευση και τον βασανισμό του αδύναμου, ανυπεράσπιστου πολίτη. Η συνδικαλιστική καπηλεία και διαστροφή των οραμάτων της Αριστεράς στην ελλαδική κοινωνία σήμερα γεννάει ναυτία.

Τον Μάη του ’68 στο Παρίσι, για περίπου μια εβδομάδα, κάθε λειτουργία οργανωμένης συλλογικότητας είχε διαλυθεί. Δημόσιες υπηρεσίες, συγκοινωνίες, η αγορά, όλα νεκρωμένα. Στάθηκε, όμως, αδιανόητο να υπάρξει συνδικάτο που να κόψει το ηλεκτρικό ή να σταματήσει την αποκομιδή των σκουπιδιών. Ήταν κοινωνική εξέγερση ο Μάης του ’68, δεν ήταν γκανγκστερικός σαδισμός συνδικαλισμένων συμφερόντων.

Έγραφε στην «Καθημερινή» ο Στέφανος Μάνος, στις 12-3-2008: «Για 26.000 συνταξιούχους της ΔΕΗ ο κρατικός προϋπολογισμός συνεισέφερε το 2007 περί τα 800 εκατ. ευρώ. Δηλαδή 30.769 ευρώ ανά συνταξιούχο, που ασφαλώς προστέθηκαν σε όσα πλήρωσε σε κάθε συνταξιούχο το ίδιο το ταμείο της ΔΕΗ. Η μέση ετήσια σύνταξη των τριών μεγάλων ασφαλιστικών οργανισμών ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΟΓΑ, είναι κάτω από 7.000 ευρώ». (Και αν ενδιαφέρει: η ετήσια σύνταξη πανεπιστημιακού με τριάντα χρόνια καθηγεσίας είναι 23.790 ευρώ).

Με αυτά τα εξωφρενικά δεδομένα βγαίνει στην τηλεόραση ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ (που έχει σίγουρο τον βουλευτικό ή και τον υπουργικό θώκο σε κάποιες επόμενες εκλογές) και δηλώνει επιπλέον ιταμότατα: «Αν η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν ήταν υπεύθυνη συνδικαλιστική οργάνωση, θα μπορούσε να βυθίσει στο σκοτάδι ολόκληρη τη χώρα»! Αλλά δεν υπάρχει κόμμα πραγματικά και τίμια αριστερό να αναμετρηθεί με αυτή τη φασιστοειδή αναίδεια, να απαιτήσει νομικό πλαίσιο (και εκτελεστική βούληση) που να αποκλείει τέτοιες εξουσίες της οργανωμένης ιδιοτέλειας.

Καμιά αμφιβολία ότι και από την άλλη μεριά, την κυβερνητική, το τοπίο είναι ανάλογο: Η απόπειρα «μεταρρύθμισης» του καταρρέοντος ασφαλιστικού συστήματος δέσμια στην κομματική ιδιοτέλεια, εγκληματικά άτολμη, μυωπική και αποσπασματική, καταντάει εμπαιγμός της νοημοσύνης του πολίτη – απαράλλαχτα όπως και η δήθεν μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια. Ο πρωθυπουργός μοιάζει να εξαγγέλλει «μεταρρυθμίσεις» μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων, ενώ στην πραγματικότητα δεν τολμάει (ή είναι ανίκανος) να επιχειρήσει τομές, οπουδήποτε.

Ρεαλιστικά εγχειρήματα μεταρρυθμίσεων απαιτούν στρατηγική μεθόδευση και τακτική ευφυΐα. Δεν είναι δυνατό να μεταρρυθμιστεί το ασφαλιστικό σύστημα, αν προηγουμένως δεν μπει μαχαίρι στη γάγγραινα των αυτονομημένων από την κοινωνία και το κράτος εξουσιών της συνδικαλισμένης δημοσιοϋπαλληλίας. Το Σύνταγμα προϋποθέτει νόμο που να οριοθετεί το (συνταγματικό) δικαίωμα απεργίας «του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου». Από τη μεταρρύθμιση αυτού του νομικού πλαισίου εξαρτάται κάθε άλλο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα.

Είναι εξόφθαλμα αντισυνταγματική η απεργία που συνεπάγεται διακοπή της λειτουργίας παροχής βασικών αγαθών στους πολίτες: νερού, ηλεκτρικού ρεύματος, αποκομιδής των σκουπιδιών, αδιανόητο συνταγματικά να αποκλείουν οι απεργοί τη δυνατότητα κυκλοφορίας των πολιτών στο κέντρο της πόλης. Συμπεριφορές περιφρόνησης θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών, εσκεμμένου βασανισμού των πολλών από τους λίγους, οφείλει να τις αποκλείει η νομική οριοθέτηση εφαρμογής των αρχών του Συντάγματος.

Στην οριοθέτηση αυτή δεν μπορεί να αγνοείται η εξισορρόπηση του δικαιώματος της απεργίας με την προέχουσα αρχή της ισότητας των πολιτών, ισότητας μεταχείρισης και ευκαιριών. Που σημαίνει ότι δεν μπορούν να έχουν ίδια απεργιακά δικαιώματα οι επιλεγμένοι σε κοινωνικό λειτούργημα με αδιάβλητες κρίσεις αξιολόγησης και οι διορισμένοι με σημείωμα βουλευτή ή παρέμβαση «κλαδικής» ή με οποιαδήποτε άλλη ρουσφετολογική μεσολάβηση. Τουλάχιστον να αφαιρεθεί από τα λοιμώδη παράσιτα της αναξιοκρατίας η δυνατότητα και να ασελγούν στα θύματά τους.