Τι δεν μπορώ να ψηφίσω όταν γίνουν εθνικές εκλογές

Καθόμουν κι αναλογιζόμουν τα εσχάτως γενόμενα… PSI και κούρεμα, ψηφοφορία στη Βουλή, ταραχές επεισόδια και εμπρησμούς στο πολύπαθο κέντρο των Αθηνών, παρουσίαση όλων αυτών από τα ΜΜΕ… και προβληματίσθηκα ότι αφού οι εκλογές είναι εγγύς, τι θα ήταν ωφελιμότερο να ψηφίσω?

Δεν μπορώ να ψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Διότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να υπερασπίζονται περισσότερο τα δικαιώματα του κακόμοιρου μετανάστη «Πακιστανού» παρά τα δικά μου, αν και γείτονας και συντοπίτης αυτού του μετανάστη. Βιώνω τα ίδια προβλήματα μ’ εκείνον, έχω τις ίδιες αγωνίες μαζί του.

Δεν μπορώ να ψηφίσω ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για τον ίδιο ακριβώς λόγο με τον προηγούμενο. Επειδή νοιώθω τον πόνο του μετανάστη γείτονά μου και ως ανήκων κι ο ίδιος σε έθνος διασποράς δεν θέλω ναϊδώ τον αθώο «Πακιστανό» να υποφέρει εξαιτίας μου.

 Δεν μπορώ να ψηφίσω ΛΑΟΣ διότι είμαι χριστιανός ορθόδοξος και δεν αποδέχομαι τον εμπαιγμό της πίστεως της Εκκλησίας μου από εκείνους που στην οργάνωσή τους θυμίζουν περισσότερο προτεσταντικού χαρακτήρα πιετιστική σέκτα.

Δεν μπορώ να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν είμαι ΠΑΣΟΚ. Γιατί ο σημερινός Συνασπισμός θυμίζει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ του ’80 του Αν.Παπανδρέου και την αμοραλιστική πολιτική του «όλα επιτρέπονται».

Το συνονθύλευμα του Αλ.Τσίπρα αποτελεί την επιτομή και την αναβίωση του παλιού παπανρεϊκού ΠΑΣΟΚ, αυτού που ονομάζεται και «βαθύ». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που προωθεί με κάθε τρόπο τον κομματικό συνδικαλισμό, ώστε να τον χρησιμοποιεί σαν κομματικό του στρατό. Διότι ο γνήσιος συνδικαλισμός υπηρετεί ανάγκες της κοινωνίας κι όχι του κόμματος, τα συμφέροντα του οποίου οι προεστοί θέλουν να υπηρετήσουν.

Για τον ίδιο λόγο δεν μπορώ να ψηφίσω ΔΗΜ.ΑΡ, η οποία μοιάζει περισσότερο σαν αναβίωση του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’90 παρά σαν νέο κόμμα.

Μια πρόχειρη, άλλωστε, αναφορά των ενταγμένων στελεχών της αποδεικνύει του λόγου το αληθές: η άνευ βασικού τίτλου σπουδών Δραγώνα, η αναθεωρητική ιστορικός Ρεπούση, ο περιπλανώμενος και μηδέποτε καθήμενος σε κόμμα Μπίστης, ο εξ απορρήτων του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη Πανταγιάς, ο ΠΑΝ ΠΑΝ του κατασκευαστικού εκδοτικού συγκροτήματος κοκ.

Φυσικά δεν μπορώ να ψηφίσω το γνήσιο ΠΑΣΟΚ ούτε με την πλήρως αποτυχημένη (μικρο)παπανδρεϊκή μορφή (το «μικρό» με την έννοια της τρίτης γενεάς), ούτε την βενιζελική μορφή του ούτε την λοβέρδεια, ούτε την παπουτσωμένη ούτε την διαμαντοπούλεια. Διότι όλες αυτές οι εκφάνσεις προσδοκούν στα δύο ιστορικά μορφώματα του ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών ‘80 και ’90 με Α.Παπανδρέου και Κ.Σημίτη.

Δεν μπορώ να ψηφίσω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ διότι με την ανερμάτιστη πολιτική τους απέδειξαν ότι το ενδιαφέρον τους δεν εστιάζεται στο περιβάλλον και τη σωτηρία του από τη μόλυνση, αλλά στο πως θα κατοχυρώσουν τα δίκαια των Σκοπίων ή πως θα τιμήσουν τον Κεμάλ στη γενέτειρά του Θεσσαλονίκη.

Φυσικά και δεν μπορώ να ψηφίσω την επίσημη μορφή της οικογενειοκρατίας μέσα από οποιαδήποτε εμφάνιση ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ.

Διότι ως μια ταπεινή Χωματερούλα δώσαμε αγώνα η οικογενειοκρατία να σταματήσει μέχρι τον ανεψιό και τον εγγονό, ευτυχώντας να μη γνωρίσουμε και συνέχεια με θυγατέρα. Κι επειδή η επανάσταση που άρχισε την 29/11/2009 πρέπει να ολοκληρωθεί, γι’ αυτό κατέληξα ότι οφείλουμε να ενισχύσουμε τον Αντώνη Σαμαρά να εκλεγεί πρωθυπουργός της χώρας ώστε να εφαρμόσει τα οράματά του. Διότι η περιβόητη από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και blogs κυβίστηση του Σαμαρά δεν είναι παρά ένας ευφυής ελιγμός τακτικής από έναν καλά διαβασμένο ηγέτη. Γιατί ο Αν. Σαμαράς γνωρίζοντας ιστορία και πάντως πολύ καλύτερα από τον ανεκδιήγητο κανούχο Γ.Παπανδρέου, γνωρίζει ότι διαδεχόμενος ο Τσαλδάρης τον Βενιζέλο στην πρωθυπουργία το 1930, ήταν εκείνος στα χέρια του οποίου έσκασε η βόμβα της χρεοκοπίας. Καθίστατο, έτσι, από θριαμβευτής των εκλογών σε απόβλητο του πολιτικού συστήματος.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ο Σαμαράς προέβη σ’ έναν ελιγμό τακτικής ώστε να απομακρυνθεί το σενάριο της χρεοκοπίας, που θα οδηγούσε την Ελλάδα εκτός του πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη χώρα στα χνάρια της Συρίας και της Υεμένης.

Ο Αν.Σαμαράς απέδειξε ότι διαθέτει τη στόφα Ηγέτη που δεν καθοδηγείται από δημοσκοπήσεις ούτε από φωνασκούντες δημοσιογράφους προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Αλλά είναι εκείνος που τραβά εμπρός και ωθεί την κοινωνία προς τα δικά του οράματα για τον Λαό και το Έθνος.