Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Χρειάζεται παράταξη με κοινωνιοκεντρικούς στόχους...


O Αντώνης Σαμαράς είχε την ευκαιρία να ξαναστήσει από την αρχή, ρεαλιστικά και τίμια, ένα «Λαϊκό» κόμμα. Επιστρατεύοντας ανθρώπινη ποιότητα άλλη από αυτή των αθυρμάτων της μικροκομματικής, ψυχοπαθολογικής μονοτροπίας. Όμως τέτοια τολμήματα δεν υπαγορεύονται από άλλους, κυοφορούνται και γεννιούνται στον χαρισματικό ηγέτη, προϋποθέτουν προσωπικό πάθος για το όραμα. H πολιτική παράταξη, της οποίας ηγείται ο A. Σαμαράς, δεν έπεισε ποτέ ότι εκπροσωπεί στόχους κοινωνικούς διαφορετικούς από τον Ιστορικό Υλισμό του χυδαίου καταναλωτισμού. Οι επαγγελίες της διανθίζονταν κάποτε με ιδεαλιστικές φιοριτούρες «ελληνοχριστιανικών αξιών» εισαγόμενες από τη Βάδη και τη Χαϊδελβέργη, άσχετες και με την ελληνικότητα της ζωντανής ιστορικής συνέχειας και με την εκκλησιαστική σάρκα της λαϊκής παράδοσης.
Ευτυχώς τα ελληνοχριστιανικά ιδεολογήματα εξευτελίσθηκαν οριστικά και τέλειωσαν ιστορικά με τη χούντα του 1967-74. Αλλά στη θέση τους δεν προβλήθηκε τίποτα, η ανικανότητα Καραμανλή του «εθνάρχη» να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες του κενού θα παραμείνει παροιμιώδης. O Ιστορικός Υλισμός («αυτοσυνειδησία του Καπιταλισμού», πάντοτε κατά τον Λούκατς) απόμεινε κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά και πολιτική πρακτική στη μεταπολιτευτική Ελλάδα – μελετώντας τα ενεργήματα όλων των υπουργών Παιδείας, ανεξαρτήτως κόμματος, από το ’74 ώς σήμερα, μπορεί οποιοσδήποτε να σπουδάσει τις οργανικές αιτίες της αλογίας και αντικοινωνικής βαναυσότητας που κυριαρχεί πια στη χώρα. Τις αιτίες της αγλωσσίας και του αφελληνισμού των συνειδήσεων.

Δεν υπάρχουν σχόλια: