Τον τελευταίο καιρό είναι συχνές οι συγκρίσεις μεταξύ των υποψηφίων για την Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά και Ντόρα Μπακογιάννη, με τους διεκδικητές του χρίσματος των Δημοκρατικών το 2008, Μπαράκ Ομπάμα και Χίλλαρι Κλίντον. Οι αναφορές αυτές εμφανίσθηκαν σε Ελληνικά μπλογκς μετά την έναρξη της διαδικασίας διαδοχής της ΝΔ και κορυφώθηκαν όταν ο Αντ. Σαμαρας αναφέρθηκε στο παράδειγμα του Ομπάμα στην ομιλία του στο Συνέδριο της Νεας Δημοκρατίας.
Τα γεγονότα στην Αμερική είναι γνωστά, η Χίλλαρι Κλίντον, σύζυγος πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, και για πολλούς φυσική διάδοχος για το αξίωμα, μετά από μια μεγάλη μάχη είδε το εαυτό της να χάνει τον αγώνα για το χρίσμα από έναν άσημο μέχρι τότε Γερουσιαστή από το Ίλινοις.
Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο κ. Σαμαράς αναφέρθηκε στην πολιτική στρατηγική των δύο Αμερικανών υποψηφίων για την κατάκτηση του χρίσματος, ενώ οι συζητήσεις που γίνονται στα μέσα ενημέρωσης αφορούν κυρίως τις τακτικές τους και την έως τώρα πορεία τους. Και τα τρία είναι άξια ανάλυσης.
Στην ομιλία του στο πρόσφατο Συνέδριο της Ν.Δ. ο μεσσήνιος πολιτικός υποστήριξε πως ο ίδιος βρισκόταν πιο κοντά στη στρατηγική του τότε υποψήφιου για το χρίσμα Μπ. Ομπάμα. Είπε, συγκεκριμενα, οτι ενώ η Κλίντον έδεινε προτεραιότητα στον ευκαιριακό ψηφοφόρο ο Ομπάμα υποστήριξε πως «δεν μπορεί κυνηγώντας τον ευκαιριακό ψηφοφόρο να χάνουμε τον σταθερό». Τα γεγονότα ήρθαν τελικώς και δικαίωσαν τον Ομπάμα.
Την επόμενη ημέρα ο δημοσιογράφος Γ. Πρετεντέρης, μιλώντας στο MEGA, ανέφερε ότι η ταύτιση Ομπάμα–Σαμαρά είναι λανθασμένη καθώς αν καποιος επεδίωξε την στήριξη τον σκληρό πυρήνα των Δημοκρατικών, αυτή ήταν η Κλίντον. Πιθανότατα ο κ. Πρετεντέρης να αναφερόταν στην διεισδυτικότητα της κας Κλίντον σε μερίδα της αμερικανικής εργατικής τάξης, όπως στην περίπτωση των «Αππαλάτσιανς» της Πενσυλβάνια και του Οχάιο.
Παρα ταύτα, φαίνεται πως ο κ. Πρετεντέρης αλλά και όσοι υποστήριξαν την άποψη αυτή, παρακολουθώντας την μάχη για το χρίσμα των Δημοκρατικων, παρέβλεψαν ένα σημαντικό γεγονός. Ο Ομπάμα, όντας ένα από τα πιο πολιτικά αλλά και κοινωνικά φιλελεύθερα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος, απευθύνθηκε στην λεγόμενη «liberal» πτέρυγα των ψηφοφόρων στα βόρρεια της χώρας, οι οποίοι είναι και οι πιο αντι-Ρεπουμπλικανοί Αμερικανοί και αποτελούν το σταθερό πυρήνα του δημοκρατικού κόμματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το οτι η Χίλλαρυ Κλίντον είχε μεγαλύτερη διείσδυση σε συντηρητικές πολιτείες του νότου, όπως το Τέξας, η Τζώρτζια και η Βιρτζίνια, οι οποίες ψηφίζουν παραδοσιακά Ρεπουμπλικανούς. Συνεπώς, ήταν σωστή η αναφορά του Αντ. Σαμαρά ότι ο Ομπάμα στόχευε στον μόνιμο και σταθερό ψηφοφόρο του κόμματος του.
Άλλες ομοιότητες των δύο υποψηφίων αρχηγών της ΝΔ με τους δύο Αμερικανούς πολιτικούς εντοπίζονται επίσης σε επίπεδο τακτικής. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι σήμερα πιστεύουν ότι ο πολιτικός λόγος του Αντ. Σαμαρά στοχεύει περισσότερο στο κοινό της ΝΔ ενώ η Ντ. Μπακογιάννη αυτοπαρουσιάζεται περισσότερο ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Όπως ακούγεται συχνά, «ο Σαμαράς συμπεριφέρεται σήμερα ως υποψήφιος αρχηγός κόμματος, ενώ η Ντ. Μπακογιάννη ως υποψήφια πρωθυπουργός».
Όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση Κλίντον, η τακτική αυτή δεν απέδωσε τους αναμενόμενους καρπούς. Η Χ. Κλίντον, νομίζοντας ότι ήταν η αδιαμφισβήτητη νικήτρια επικεντρώθηκε στην παρουσίαση κυβερνητικών προτάσεων, ξεχνώντας ότι οι οπαδοί ενός κόμματος δεν ψηφίζουν με ακριβώς τα ίδια κριτήρια στις εσωκομματικές και τις εθνικές εκλογές. Το επιτελείο του Μπ. Ομπάμα κάλυψε αυτό το κενό, δίνοντας πρώτα προτεραιότητα στο να κερδίσει τους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους και έπειτα το σύνολο της κοινωνίας, βγαίνοντας και τις δύο φορές κερδισμένο, τόσο για το χρίσμα, όσο και για την προεδρία της Η.Π.Α.
Τέλος, όσον αφορά την πορεία των δύο υποψηφίων, παρατηρείται συχνά ότι η δύναμική του κου Σαμαρά αναπτύχθηκε ραγδαία όταν εξασφάλισε την υποστήριξη του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Μία παρόμοια ιστορία εξελίχθηκε και στις Η.Π.Α. από τη στιγμή που ο Μπ. Ομπάμα εξασφάλισε την υποστήριξη του Τεντ Κέννεντυ. Το γεγονός αυτό δείχνει τη τεράστια σημασία που έχουν οι στρατηγικές συμμαχίες στα κρίσιμα σημεία μίας αναμέτρησης.
Την επομένη της κατάκτησης του χρίσματος των Δημοκρατικών από τον Ομπάμα, οι εφημερίδες έγραψαν ότι ένα αουτσάιντερ κατάφερε με την κατάλληλη στρατηγική, την επιμονή και την πίστη του να νικήσει τον πιο ισχυρό μηχανισμό του Δημοκρατικού Κόμματος. Μένει να δούμε αν κάτι ανάλογο θα γράψουν και οι εφημερίδες στην Ελλάδα την επομένη των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας. Η ανάδειξη των συγκλίσεων και των διαφορών μεταξύ των Ελλήνων και Αμερικανών υποψηφίων έχει σημασία και για τη μεθεπόμενη ημέρα για τη στρατηγική δηλαδή που θα υιοθετήσει και θα εφαρμόσει η Ν.Δ. για την πολιτική κυριαρχία της, αλλά και την κατάκτηση της εξουσίας.
Γιώργος Κράτσας, υποψήφιος διδάκτωρ Visiting Scholar – Stanford University
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου