Μιά φορά πηγαίνοντας βόλτα στο δάσος σταμάτησα κάτω από μια δροσερή συστοιχία κωνοφόρων δέντρων να ξεκουρασθώ.
Έξαφνα ακούω πίσω μου μια φωνή να μου λέει: «Γειά σου». Αιφνιδιάσθηκα, δεν μπορούσα να φαντασθώ ότι μέσα στην απόλυτη ησυχία μπορούσε να υπάρχει κάποιος άνθρωπος να με χαιρετήσει. Χωρίς δεύτερη σκέψη ανταπέδωσα τον χαιρετισμό.
«Γειά σου, αλλά πού είσαι;»
«Εδώ, ακριβώς, μπροστά σου», μου απάντησε η φωνή. «Και θέλω να σε ρωτήσω αυτό ακριβώς. Γιατί υπάρχουν άτομα από την φυλή σου που επιμένουν να μας καίνε;»
«να σας καίνε; Ποιοί είστε εσείς;»
«Εμείς, τα δένδρα…» μου απαντά τότε η φωνή, και νοιώθω ότι το πανύψηλο δένδρο που είχα εμπρός μου έκανε μια ελαφρά υπόκλιση προς το μέρος μου, χαμηλώνοντας τα κλαδιά του, ώστε να αντιληφθώ με ποιόν είχα να κάνω.
«Εσύ, πώς μπορείς και μου μιλάς, όντας ένα δένδρο;»
«Γιατί ένοιωσα την ανάγκη να κοινωνήσω το παράπονό μου. Γι’ αυτό σου απευθύνω τον λόγο. Γιατί μας καίτε; Για να καταπατήσετε τη λιγοστή γή που μας έχει απομείνει; Δεν σας αρκούν όσα εγώ και τα αδέλφια μου σας προσφέρουμε;
«Τί μας προσφέρετε, δηλαδή; Εκτός από την ομορφιά που δίνετε σ’ ένα καταπράσινο τοπίο;»
Αυτήν την αφορμή περίμενε το πανύψηλο δένδρο για ν’ αρχίσει την δημηγορία του.
«Τί σας προσφέρουμε; Αχάριστε άνθρωπε! Ξεχνάς ότι από την πρώτη ημέρα της ζωής σου πάνω σ’ εμένα οφείλεις την ύπαρξή σου;
Όταν, βρέφος, ακόμη, σε τοποθετήσουν στην κούνια να κοιμηθείς, αυτή δεν είναι από ξύλο κατασκευασμένη; Όταν θέλεις να αναπαυθείς για λίγη ώρα δεν κάθεσαι σε μια καρέκλα ή σε μια πολυθρόνα; Όταν θέλεις να κοιμηθείς δεν ξαπλώνεις σ’ ένα κρεββάτι; Όταν θέλεις να διαβάσεις ένα βιβλίο, να γράψεις ένα κείμενο σ’ εμένα πάνω δεν ακουμπάς; Σ’ ένα τραπέζι ή ένα γραφείο δεν ακουμπάς τα χαρτιά και τα βιβλία σου; Διότι, ακόμη, κι αυτή η ανθρώπινη γνώση δεν μεταφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο χάριν σ’ εμένα; Όλη η σοφία, η επιστήμη και εμπειρία δεν διασώζεται ανά τους αιώνες πάνω στην επεξεργασμένη σάρκα μου; Διότι το χαρτί που χρησιμοποιείς σαν κάτι δεδομένο και φθηνό για να γράφεις ό,τι θέλεις από πού νομίζεις προέρχεται; Και μη μου αντιτείνεις, αχάριστε άνθρωπε, ότι σήμερα στην ηλεκτρονική εποχή που διάγουμε, υπάρχουν άλλα μέσα αποθήκευσης της γνώσης, όπως κασσέτες, floppy, CD, DVD, hard disk και flash memory, καθώς και το παγκόσμιο Δίκτυο που μπορείς άφθονη να βρείς εκεί την γνώση. Γιατί θα σε ρωτήσω τί θα κάνεις αν λόγω υπερθέρμανσης του μέσου αποθήκευσης, ή απομαγνητισμού του, πώς θα διασώσεις αυτήν την γνώση στα παιδιά και τα εγγόνια σου στο διηνεκές… Τέτοια γνώση παρέλαβες κι εσύ, αχάριστε άνθρωπε, από παλαιούς έντυπους και χειρόγραφους τόμους, πάνω στην σάρκα μου για εκατοντάδες χρόνια!
Πού καταφεύγεις, όταν θέλεις θαλπωρή μιά κρύα νύκτα του χειμώνα; Δεν ανάβεις μιά φωτιά από ξύλα τα οποία βρίσκεις σε παρακείμενο δάσος; Δεν σου μαγειρεύω το φαγητό, το οποίο θα σε κρατήσει ακμαίο, όταν ή εταιρεία ηλεκτροδότησης δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει εκεί που βρίσκεσαι;
Ακόμη και η επικοινωνία από εμένα δεν ξεκίνησε στην Ιστορία; Γιατί τί νομίζεις ότι ήταν οι φρυκτωρικοί πύργοι, ή τα ινδιάνικα σήματα καπνού από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Διότι οι πρόγονοί σου δεν διέθεταν ούτε σταθερή σύνδεση ΟΤΕ ούτε ασύρματη σύνδεση COSMOTE, VODAFON ή TELESTET… (sorry) WIND, ήθελα να πώ.
Σ’ όλη σου την ζωή εγώ σε περιθάλπω στοργικά. Ακόμη, και στην εκδημία σου απ’ αυτόν τον κόσμο σ’ εμένα καταφεύγεις, όπου σ’ ένα περίκλειστο «κρεββάτι», «φερόμενο υπό άλλων» λόγω της αδυναμίας πλέον να το μετακινήσεις μόνος…!
Γι’ αυτό, αχάριστε άνθρωπε, σταμάτα να με καίς για να πάρεις τη γή μου και να κτίσεις μεζονέττες πρόσκαιρης απόλαυσης. Θυμίσου ότι σ’ εμένα θα καταλήξεις στο τέλος, να σε περιβάλλω για το έσχατο ταξίδι σου.
Και τότε τί θα κληροδοτήσεις στα παιδιά σου; Μιά μεζονέττα με κήπο;
Αυτό, λοιπόν, θα είναι το πολιτιστικό σου παράδειγμα, το στίγμα που θα αφήσεις για τις επόμενες γενεές.
Σ’ έναν κόσμο δίχως επίγειους παραδείσους η επιβίωση θα έχει καταστεί αληθινή κόλαση…!
Σκέψου, αχάριστε άνθρωπε! Τότε, χωρίς νερό με τι θα γεμίσεις τις πισίνες σου; Αφού κι αυτό, ακόμη, το οφείλεις στις βαθιές μου ρίζες που συγκρατούν το πολύτιμο για την ζωή σου νερό. Ή νομίζεις ότι θα διαθέτεις μια μικρή μονάδα παραγωγής H2O για να μπορείς να καλύπτεις τις ατομικές σου ανάγκες;
Λησμόνησες, φαίνεται, το πάθημά σου; Σε τι φαύλο κύκλο εισήλθες όταν πέταξες την ξύλινη καρέκλα και την αντικατέστησες με μία χημική (από πλαστικό), η οποία περισσότερο σε ζεσταίνει το καλοκαίρι αφού δεν διαθέτει πόρους όπως το ξύλο μου να απορροφά τον ιδρώτα σου από την ζέστη;
Αχάριστε άνθρωπε, γιατί με καίς; Σύντομα θα αντιληφθείς την έλλειψή μου… Αν όχι εσύ, οπωσδήποτε πάντως οι δικοί σου απόγονοι…»
Κάθιδρος ξύπνησα, τότε, αναλογιζόμενος ότι αυτό δεν ήταν εφιάλτης. Εφιάλτης προμηνύεται το μέλλον μας αν δεν αλλάξουμε την μέχρι σήμερα πορεία μας στον κόσμο. Αν συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στο δυτικό πολιτιστικό παράδειγμα, το οποίο μας οδήγησε σε τέτοια ζοφερή κατάσταση. Κι αν, ακόμη, οικτίρουμε αυτούς που δεν το δέχονται ως απολίτιστους και καθυστερημένους….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου