Αυτό είναι το κυρίως προνόμιο του ηγέτη: να ζωντανεύει ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων. Μόνο από εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του να ανθίζει χαμόγελο, να βουρκώνουν μάτια, να γεννιέται αυθόρμητα στο πλήθος γιορτή. Η όποια οργανωμένη συλλογικότητα – κοινότητα, επιχείρηση, πόλη, κράτος, συμμαχία κρατών, ο πλανήτης ολόκληρος. Να προσβλέπει στον ηγέτη, στον τιμονιέρη. Με αγαθές προσδοκίες.
Ποιά στοιχεία συνθέτουν το ηγετικό χάρισμα, τι ψηλαφεί ως ελπίδα ο λαός στο πρόσωπο του ηγέτη (ή, από πλησμονή επιθυμίας, ψευδαπατάται ότι ψηλαφεί); Ασφαλώς τους στόχους του ηγέτη, έστω και αν οι πολλοί τους καταλαβαίνουν χρησιμοθηρικά. Όχι το μεγαλεπήβολο των στόχων – η εκζήτηση εντυπωσιασμού, φενακισμού των πολιτών είναι επιδεξιότητα φτηνών δημαγωγών, όχι γνώρισμα ηγέτη. Στους στόχους αποκρυσταλλώνονται κριτήρια αξιολόγησης προτεραιοτήτων, μέτρα εκτίμησης της ποιότητας. Και η επιδίωξη της ποιότητας ξεχωρίζει τον χαρισματικό ηγέτη από την πληθώρα της μετριότητας, τον συρφετό των εξουσιολάγνων.
Όποια και αν είναι η επιδίωξη (ποιότητας ή εντυπωσιασμού) αποτυπώνεται στον τρόπο της ομιλίας, στις χειρονομίες, στο χαμόγελο, στο βλέμμα, στη χάρη του αυθορμητισμού ή στον επιτηδευμένο στόμφο. Η θυμόσοφη ρήση ότι «ο άνθρωπος μετά τα σαράντα του είναι υπεύθυνος για τη φυσιογνωμία του» έχει εμφατική επαλήθευση στους χειριζόμενους εξουσία. Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι ιστορικές συγκυρίες για την αναγνώριση της ποιοτικής υπεροχής ενός ηγέτη. Σε κάθε συλλογικότητα η ωρίμανση των κριτηρίων για την εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας είναι συνάρτηση αστάθμητων συνθηκών και συμπτώσεων.
Οχτώ χρόνια η κοινωνία των ΗΠΑ είχε καταξιώσει με την ψήφο της και πρόσφερε την ανοχή της στη συμμορία, όπως ευθαρσώς ο Γκορ Βιντάλ την αποκαλούσε, των Μπους, Ράμσφελντ, Τσένυ. Ανέχθηκε η αμερικανική κοινωνία να καταλύει η συμμορία θεμελιώδεις ελευθερίες των πολιτών, να διασύρεται η Αμερική με πρακτικές φρίκης τύπου Γκουαντάναμο, να πληρώνει τίμημα τριών χιλιάδων νεκρών στους Δίδυμους Πύργους μόνο για να δικαιολογηθεί στρατιωτική εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και να υπηρετηθούν συμφέροντα πετρελαϊκών εταιρειών. Ανέχθηκε η κοινωνία των ΗΠΑ να γίνει μισητό το αμερικανικό όνομα σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό πληθυσμό του πλανήτη μόνο για να θωρακιστεί η βάναυση αυθαιρεσία του κρατιδίου του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
Χάρισαν οι Αμερικανοί δεύτερη τετραετία προεδρίας στην πιο ευτελισμένη (περίπου κωμική) φιγούρα πολιτικού ηγέτη που γνώρισε η ιστορία τους. Δέχθηκαν την κατάφωρη υποβάθμιση και των ελάχιστων ιχνών κοινωνικού κράτους. Κατάπιαν δύο αδιέξοδους πολύνεκρους πολέμους και, τελικά, την απειλή κατάρρευσης της οικονομίας τους, την παγίδευσή της στην τερατώδη απληστία τραπεζικών κερδοσκόπων. Και μάλλον χάρη σε όλες αυτές τις συγκυρίες ωρίμασε, με ανελέητη βραδύτητα, η διάκριση των ποιοτήτων που οδήγησε στην υπερψήφιση του Μπαράκ Ομπάμα. Για να ανθήσει ελπίδα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, να βουρκώσουν μάτια, να ξαναθυμηθούμε οι άνθρωποι την πειθώ του κατακτημένου χαρίσματος.
Μια εντόπια εδώ, στο ελλαδικό κρατίδιο, απορία γεννιέται αυθόρμητα, ίσως και περιπαιχτικά (με «μαύρο χιούμορ»): Πώς άραγε αξιολογούν την εικόνα του χαρισματικού Μπαράκ Ομπάμα οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί; Δεν δείχνουν να έχουν τον προβληματισμό και τα κριτήρια, σίγουρα ούτε τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις, για να εντοπίσουν τη διαφορά του Ομπάμα από τον Μπους. Πρέπει μάλλον να τους ξενίζει ένας πολιτικός «που μιλάει ζεστά αλλά και στέρεα, μιλάει για αισθήματα και πνευματικές αξίες, εμπνέει και συνεγείρει αλλά δεν τάζει ούτε κολακεύει, αναλύει και κρίνει αλλά δεν δικαιολογεί ούτε κατηγορεί, που κατανοεί, συγχωρεί και ενώνει», όπως με καίρια ευστοχία έγραψε ο Νίκος Ξυδάκης.
Κατανοητός και οικείος για τους Ελλαδίτες πολιτικούς αρχηγούς είναι ο απερχόμενος Μπους, όχι ο επερχόμενος Ομπάμα. Γιος προέδρου ο Μπους, γιοι ή ανεψιοί προέδρων οι εντόπιοι αρχηγοί. Έπιασαν πάτο οι ΗΠΑ με τον Μπους, έχουν καθηλώσει στην αφή του πάτου την Ελλάδα, δεκαετίες τώρα, τα έκγονα του εντόπιου νεποτισμού. Συμμορίες συμφερόντων ηγεμόνευαν στις ΗΠΑ επί Μπους, μαφίες συνδικαλισμένης δημοσιοϋπαλληλίας και υπόκοσμος κομματικής καμαρίλας διαφεντεύουν την Ελλάδα με κάθε κυβέρνηση, βασανίζοντας σαδιστικά το κοινωνικό σώμα. Πετρελαϊκές εταιρείες και το ισραηλινό λόμπυ υπαγόρευαν πολιτική στον Μπους, ανάλογο ετεροκαθορισμό ψηλαφούμε και στην ελλαδική πολιτική, ανήμποροι να αποδείξουμε τον εντολέα.
Με στοιχειώδη ορθολογισμό και απροκατάληπτη κρίση συμπεραίνεται ότι εγγύτεροι στον Μπους, συγγενέστεροι σε μηδενισμό εξωραϊσμένον με πουριτανικές μυθοπλασίες για τον «άξονα του κακού» στον κόσμο, είναι στην Ελλάδα οι κάπηλοι της Αριστεράς. Όχι οι σοσιαλεπώνυμοι μανιακοί της εξουσίας, αυτοί, όπως και το κυβερνών κόμμα, από τη στιγμή που καυχώνται για τον «πολυσυλλεκτικό» χαρακτήρα της επαγγελματικής τους συντεχνίας ξεγυμνώνουν απροκάλυπτα τον συμφεροντολογικό αμοραλισμό τους – είναι ευθύνη του πολίτη αν τους παραχωρεί εναλλακτικά την καταλήστευση και τον διασυρμό της πατρίδας.
Τη συνεπέστερη αναπαραγωγή του μοντέλου της πολιτικής Μπους τη σαρκώνουν οι πουριτανοί του «προοδευτικού» δογματισμού: Αυτοί προσφέρουν την ιδεολογική (κατ’ ευφημισμόν) κάλυψη, ως μαφιόζικη «προστασία» στους συνδικαλισμένους τυράννους του λαϊκού σώματος, ωσάν να αγνοούν ποιός είναι ο χαμηλότερος μισθός υπαλλήλου της «Ολυμπιακής» και ποιά η σύγκριση ακόμα και με τον υψηλότερο πανεπιστημιακού δασκάλου ή νοσοκομειακού γιατρού, ποιές οι απολαβές αποφοίτου λυκείου στον ΟΣΕ, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ και ποια η σύγκριση με τις αμοιβές του ιδιωτικού τομέα σε κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων και διδακτορικών διπλωμάτων. Και επιπλέον αποσιωπούν οι «αριστεροί» προστάτες των συνδικαλισμένων ρετιρέ ότι σε μέγιστο ποσοστό αυτοί οι ιταμοί δήθεν υπερασπιστές «κοινωνικής περιουσίας που δεν πρέπει να ξεπουληθεί σε ιδιώτες» είναι οι κυρίως ένοχοι για τη χρεωκοπία της περιουσίας, τρωκτικά διορισμένα με κομματικό σημείωμα, διαβόητα υποδείγματα φυγοπονίας, ραστώνης, αναίδειας. Δυνάστες της πολιτείας και των πολιτών.
Το μοντέλο της ηθικής, όπως και την αντικοινωνική ωμότητα του μοντέλου Μπους τα αναπαράγουν στην Ελλάδα οι κάπηλοι της Αριστεράς: υπερασπιστές κάθε αυταρχισμού, κάθε βιασμού της ποιότητας, κάθε θρασείας ιδιοτέλειας. Στα πανεπιστήμια μάχονται για τα κεκτημένα της αγραμματοσύνης και της ανεξέλεγκτης βίας, στα σχολειά για να εξιδανικεύεται το μπάχαλο και η συνεχής υποβάθμιση. Ο,τι συγκινεί τον πλανήτη ολόκληρον στη γλώσσα που μιλάει ο Ομπάμα, το υπονομεύουν μεθοδικά στην Ελλάδα και το χλευάζουν οι τάχα και Αριστεροί: τη φιλοπατρία, την ιστορική ευθύνη, την πολιτιστική προτεραιότητα, το λαϊκό ήθος που γεννάει ο σεβασμός του ιερού.
Δεκαετίες καθηλωμένοι στην αφή του πάτου, ένας Ομπάμα για μας δεν είναι θεσμικά δυνατό να προκύψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου